Problematyka renty uregulowana jest w przepisach prawa cywilnego dotyczących zobowiązań, w artykułach 903 – 907.  Jest to pojęcie szerokie, którego źródłem może być m.in. niezdolność do pracy wynikająca z problemów zdrowotnych (czasowych bądź trwałych); sytuacja rodzinna uprawnionego; jak również zobowiązanie wynikające ze stosunków innego rodzaju (np. renta strukturalna w rolnictwie).

Co do zasady renta polega na zobowiązaniu się jednej ze stron do określonych świadczeń okresowych (w pieniądzu bądź świadczeń rzeczowych) na rzecz drugiej strony. Cechą charakterystyczną renty jest zatem jej okresowy charakter oraz to, że może być świadczona zarówno w formie pieniężnej jak i rzeczowej, (czyli w rzeczach oznaczonych co do gatunku).

Należy podkreślić jednocześnie, ze umowa renty powinna zostać zawarta na piśmie. Forma ta nie decyduje jednak o ważności umowy, jest natomiast istotna dla celów dowodowych (ad probationem).

Strony w umowie powinny oznaczyć zasady świadczenia renty, czyli wskazać rodzaj świadczenia oraz terminy jego płatności. Jeśli jednak terminy takie nie zostały w umowie określone, to renta pieniężna –w myśl obowiązujących przepisów - płacona jest miesięcznie z góry. Natomiast renta innego rodzaju (czyli w rzeczach oznaczonych wyłącznie co do gatunku) powinna być uiszczana w terminach wynikających z samych właściwości świadczenia oraz celu renty.

Warto również podkreślić, że jeśli osoba uprawniona do renty nie dożyła dnia płatności, to należy jej się świadczenie za cały okres (w przypadku renty płatnej z góry), natomiast renta płatna z dołu powinna być zapłacona do dnia, w którym obowiązek świadczenia ustał.

Hanna Bukowska LL.M.